Przypadki rekonstrukcji implantoprotetycznej – obserwacje kilkuletnie

Braki zębowe powodują zaburzenia zwarcia – harmonia układu stomatognatycznego ulega zniszczeniu. Skutki dla ludzkiego organizmu są ogólnie znane. W przypadku występowania odpowiedniej liczby własnych zębów można wykonać konwencjonalne uzupełnienia protetyczne stałe lub ruchome, lecz nie są to rozwiązania idealne. Alternatywą są implanty – uzupełnienie braków zębowych po częściowej lub całkowitej utracie zębów naturalnych z ich pomocą stwarza możliwości nieosiągalne konwencjonalnymi metodami protetycznymi.

Przedstawienie systemu
Prezentowane przypadki zrekonstruowano w oparciu o system BEGO Semados. System powstał w Niemczech w 1990 r., w Polsce jest zarejestrowany od 2005 r. Badaniach długoterminowe wykazują skuteczność systemu na poziomie 98%.

Implanty wspomnianego systemu wykonane są z tytan grade IV (ISO 5832) i są kodowane kolorystycznie. Posiadają powłokę piaskowaną i wytrawianą (TiPurePlus) oraz polerowany kołnierz. Śruba implantu typu S jest samogwintująca, z postępującym skokiem gwintu (rozwiązanie zastosowane dla odciążenia kości zbitej). jest ona uniwersalna, choć szczególnie zalecana przy kości D1/D2. Śruba implantu Ri, zaprojektowana do użycia w niekorzystnych warunkach kostnych(D3/D4) nie jest samogwintująca. Zalecana, gdy szczególną rolę odgrywa pierwotna stabilizacja wszczepu i/lub istnieją wskazania do natychmiastowego obciążenia. Śruba mini przeznaczona jest do stosowania w rekonstrukcjach bezzębia w przypadku wąskiego wyrostka/części zębodołowej oraz odtwarzania siekaczy bocznych w szczęce i żuchwie.

Platformy śrub S i Ri są identyczne. Połączenie implant-łącznik to forma wewnętrznego sześciokąta (2.5 mm hex) o nachyleniu 45º, co wg producenta zapewnia połączenie bezszczelinowe (gap-free connection). Śruby mini mają własną platformę opartą na sześciokątcie zewnętrznym.
Implanty nie posiadają tzw. „platform-switching”. W systemie mamy możliwość wykonania wycisku tzw. „łyżką otwartą” (metoda pick-up) i „łyżką zamkniętą” (pop-up). Transfery wyciskowe są nacięte, a podczas wyjmowania wykazują określoną sprężystość potrzebną do wyrównania rozbieżności implantów.

Ze względu na cechy konstrukcyjne połączenia implant-łącznik protetyczny nie ma potrzeby stosowania żadnych pośrednich konstrukcji podczas wykonywania uzupełnienia protetycznego.

Opis postępowania
Szczegółowy opis postępowania w każdym z prezentowanych przypadków nie jest celem tej pracy, niemniej jednak autor uznał za stosowne przedstawienie ramowego planu postępowania.

U wszystkich pacjentów przeprowadzono szczegółowe badanie podmiotowe i przedmiotowe. Jeśli istniała potrzeba, wykonano badania dodatkowe. W zakresie badań radiologicznych standardowo zlecano OPG i/lub CT. W oparciu o zebraną dokumentację stawiano rozpoznanie i sporządzano plan/plany leczenia. Następnie omawiano z pacjentem przebieg i warianty leczenia. Po uzyskaniu zgody pacjenta na przeprowadzenie zabiegu, planowano termin.

Implantacje i augumentacje przeprowadzano zgodnie z obowiązującym protokołem chirurgicznym w osłonie antybiotykowej. Zabiegi podniesienia dna zatoki szczękowej metodą fenestracji wykonywano przy użyciu Piezosurgery firmy Aceton. Do podnoszenia zatoki metodą zamkniętą użyto zestawu osteotomów Hu-Friedy. Do zabiegów augumentacji używano odpowiednio preparatów Cerabone, JasonMembrane i JasonFleece (przypadki: 1-7).

Wyciski do implantokoron pobierano metodą „pick-up” z poziomu implantu. Do wykonania wycisków użyto masy Impregum (Pentamix) lub Honigum (DMG).

Rejestracja i przeniesienie zwarcia przebiegało w sposób zgodny z obowiązującymi standardami. Wykorzystano artykulator Stratos 200 z łukiem twarzowym (Ivoclar-Vivadent). Gotowe prace poddano symulacji okluzji w artykulatorze. U pacjentów GL i AA (przypadki: 1 i 2) wykonano korony Procera na łączniku indywidualnym z tlenku cyrkonu. W pozostałych przypadkach metalową część koron protetycznych wykonano z tytanu metodą odlewniczą lub techniką CAD/CAM. Olicowanie wykonano z porcelany TITANKERAMIK (VITA).
Łączniki protetyczne dokręcano kluczem dynamometrycznym z siłą zalecaną przez producenta, a głowy śrub łączników zabezpieczona silikonem lub watką i Coltosolem. Implantokorony osadzano na cement tymczasowy Temp-Bond (wg Tarnow). Klinicznie potwierdzano poprawne kontakty zwarciowe.

Pacjentom przekazano wszystkie zalecenia dotyczące higieny i polecono zgłaszać się na rutynowe wizyty kontrolne co 6 miesięcy. Kontrolne badanie urządzeniem Periotest przeprowadzano 1 raz w roku.

 
Przypadek 1: GL – rekonstrukcja zęba 11 z augumentacją – postępowanie dwuetapowe. (Ryc. 1a,b; Ryc. 2a,b)

Przypadek 2: AA – rekonstrukcja zęba 21 z augumentacją – postępowanie dwuetapowe. (Ryc. 3a-c; Ryc. 4)

Przypadek 3: GM – rekonstrukcja zębów 15,16,26 z jednoczesną augumentacją zatok metodą otwartą. (Ryc. 5a,b; Ryc. 6; Ryc. 7)

Przypadek 4: SH – rekonstrukcja zębów 13,14 i 24,25,26 z jednoczesną augumentacją zatoki metodą zamkniętą. (Ryc. 8a-f; Ryc. 9; Ryc. 10)

Przypadek 5: GD – rekonstrukcja zębów 47,46,45,36,37 oraz 24,25,26,27 z jednoczesną augumentacją zatoki metodą zamkniętą. (Ryc. 11a-c; Ryc. 12; Ryc. 13)

Przypadek 6: WnM – rekonstrukcja zębów 45-47 oraz 16,17,26,27 augumentacją zatok metodą otwartą – postępowanie dwuetapowe. (Ryc. 14a-c; Ryc. 15; Ryc. 16)

Przypadek 7: ZT – rekonstrukcja zębów 46,47, 35-37 oraz 26,27 z jednoczesną augumentacją zatok metodą otwartą. (Ryc. 17a-c; Ryc. 18; Ryc. 19)

Przypadek 8: DL – rekonstrukcja zębów 36,37. (Ryc. 20a,b; Ryc. 21; Ryc. 22)

Przypadek 9: GF – rekonstrukcja zębów 36,46. (Ryc. 23a,b; Tyc. 24; Ryc. 25)

Przypadek 10: WS – rekonstrukcja zębów 36,37,46. (Ryc. 26a,b; Ryc. 27; Ryc. 28)

Przypadek 11: LE – rekonstrukcja zębów 48,47,48,35,36. (Ryc. 29a,b; Ryc. 30; Ryc. 31)

Przypadek 12: WoM – rekonstrukcja zębów 47,46,45,35,36. (Ryc. 32a,b; Ryc. 33; Ryc. 34)

Przypadek 13: LM – rekonstrukcja zębów 37,36,46,47. (Ryc. 35a,b; Ryc. 36; Ryc. 37)

Przypadek 14: BG – rekonstrukcja zębów 46,36,24. (Ryc. 38a,b; Ryc. 39)

Wnioski
System implantologiczny Bego Semados może być z powodzeniem wykorzystywany zarówno w prostych, jak i bardziej skomplikowanych rekonstrukcjach implantoprotetycznych. W prezentowanych przypadkach uzyskano bardzo dobry efekt funkcjonalny i estetyczny, w kilkuletniej obserwacji. Obserwowane bardzo dobre zachowanie tkanki kostnej wokół implantów na przestrzeni 2-5 lat jest obiecujące, należy jednak prowadzić dalsze obserwacje i badania systemu w warunkach klinicznych.

Podsumowanie
Wskazania do osadzania implantów wynikają głównie z celów protetycznych (jako wartości nadrzędnej) z równoczesnym uwzględnieniem oczekiwań pacjenta. Przed przystąpieniem do implantacji konieczne jest postawienie właściwego rozpoznania i opracowanie koncepcji leczenia indywidualnie dla każdego przypadku. Pamiętajmy też, że na optymalną estetykę mają wpływ nie tylko umiejętności protetyka i współpracującego z nim technika dentystycznego. Olbrzymie znaczenie w uzyskaniu optymalnego wyniku leczenia ma właściwe wprowadzenie implantu względem zębów sąsiednich oraz wyrostka zębodołowego.

Autor:
Paweł Frączak – specjalista protetyki stomatologicznej

Praktyka prywatna
Al.Wilanowska 105/40
02-765 Warszawa
E-mail: misterpawel@gmail.com