DT News - Poland - Skanowanie z poziomu implantu – część 2

Search Dental Tribune

Skanowanie z poziomu implantu – część 2

Bogdan Dmochowski

Bogdan Dmochowski

wto. 2 grudnia 2014

ratować

W artykule przedstawiono postępowanie kliniczne z użyciem skanera C.O.S.3M w rejestracji pola protetycznego z poziomu śruby gojącej Encode oraz w pełni cyfrową procedurę w projektowaniu i wykonaniu indywidualnego łącznika protetycznego. Autor dokonał także porównania omawianych skanerów.

W pierwszej części artykułu poświęconego skanowaniu z poziomu implantu (CAD/CAM. International magazine of digital dentistry. Wydanie polskie, nr 2/2014) omówiłem pracę skanerem 3Shape Trios. W niniejszym artykule przybliżam zastosowanie skanera C.O.S. 3M (Ryc. 1) w rejestracji implantologicznego pola protetycznego i wykorzystania tego zapisu do odbudowy protetycznej.

Podstawowa różnica między wymienionymi skanerami to technika rejestracji obrazu. Skaner 3Shape Trios (jak większość skanerów) wykonuje zdjęcia i „składa je” w jeden obraz. Skaner C.O.S.3M zapisuje obraz kamerą wideo umieszczoną w głowicy rejestrującej (Ryc. 2). Zastosowanie technologii „3D-in-Motion” pozwala na precyzyjne odwzorowanie pola protetycznego i uniknięcie niedoskonałości związanych z łączeniem pojedynczych obrazów.

Skaner C.O.S.3M ściśle współpracuje z systemem dwuczęściowych śrub gojących Encode (Ryc. 3). Największą zaletą śruby gojącej Encode jest pozostawanie jej w zespoleniu z implantem przez cały czas pracy klinicznej. Jest to możliwe dzięki kodowanym informacjom o profilu wyłaniania, platformie implantu i orientacji heksu na powierzchni śruby gojącej (Ryc. 4). Skaner C.O.S.3M i śruba gojąca Encode pozwalają w
pełni wykorzystać cyfrową technologię CAD/CAM w rejestracji pola protetycznego, wykonaniu łącznika protetycznego i w dalszej kolejności – odbudowy wspartej na zespole implant-łącznik. Sama śruba gojąca Encode pozwala na zastosowanie różnych profili wyłaniania, odpowiednich do obszaru odbudowy protetycznej.

Harmonogram postępowania kliniczno-laboratoryjnego przedstawiam w oparciu o 3 przypadki kliniczne: pacjenta z brakami zębów 46, 47 i 35, 36, 37 (Ryc. 5), a także pacjentów z brakiem pojedynczego zęba 14 (Ryc. 6) oraz odbudowy okolicy 46 (Ryc. 7).

Po zabiegu implantacji możemy zastosować gojenie otwarte lub zamknięte. W pierwszym przypadku (zazwyczaj stosowanym) przykręcamy śrubę gojącą Encode i czekamy na wygojenie tkanek miękkich i osteointegrację implantu z kością. W drugim przypadku, po osteointegracji, otwieramy implant, przykręcamy śrubę gojącą i
czekamy na wygojenie tkanek miękkich. Bardzo ważnym parametrem jest wysokość śruby gojącej od szczytu brodawki dziąsłowej (po zagojeniu). Powinna ona wynosić co najmniej 2 mm. Większa wysokość nie jest problemem, ale mniejsza nie pozwala na prawidłowe odczytanie położenia implantu.

Zastosowanie skanera C.O.S.3M wymaga pokrycia rejestrowanego obszaru dwutlenkiem tytanu (Ryc. 8), pompka do aplikacji i proszek są na wyposażeniu skanera. Przestrzegając tych zasad, możemy przystąpić do rejestracji pola protetycznego. Skanujemy w pierwszej kolejności przeciwstawny łuk zębowy (Ryc. 9), następnie obszar za śrubami gojącymi Encode (Ryc. 10) i wzajemną relację łuku górnego i dolnego (Ryc. 11). Na rycinach widać lewą część całej pracy. Ryciny 9, 10 i 11
przedstawiają obrazy widoczne po przetworzeniu zapisanych informacji w czasie skanowania (praca z wielopunktową odbudową). Na skanowanie jednego łuku mamy ok. 8 min, pracę w dowolnym momencie można przerwać, przeanalizować (powiększyć, obrócić, obejrzeć w 3D) i kontynuować skanowanie. Po zakończeniu zapisu dane drogą elektroniczną przesyłane są do laboratorium.

W omawianiu dalszego postępowania wykorzystuję odbudowy pojedynczych punktów okolicy 14 i 46. U pacjenta po zakończeniu gojenia okolicy 14 (Ryc. 12) i aplikacji dwutlenku tytanu, skanujemy obszar
protetyczny (Ryc. 13) – obraz w trakcie skanowania. Po przetworzeniu zapisanego materiału (Ryc. 14) następuje elektroniczny transfer danych do laboratorium. Tutaj, na bazie skanów żuchwy i szczęki ustawionych w prawidłowej okluzji oraz informacji ze śruby gojącej Encode, następuje wirtualne projektowanie łącznika protetycznego (Ryc.15, 16 i 18). Zakończony projekt łącznika (Ryc. 20) – zakończona faza CAD, pozwala na kolejny elektroniczny transfer danych (Ryc. 17) i tym samym rozpoczęcie fazy CAM. Informacje są wysyłane do frezarki wycinającej indywidualny łącznik cyrkonowy lub tytanowy (Ryc. 21 i 22), do drukarki modeli stereolitograficznych – SLA (Ryc. 23-25) i do działu projektującego i wykonującego finalną odbudowę protetyczną (Ryc. 26 i 27).

Prześledziliśmy pierwszą fazę kliniczną: skanowanie, część laboratoryjną: projektowanie i wykonanie odbudowy, pozostała druga faza kliniczna: oddanie odbudowy. Do gabinetu otrzymujemy: łącznik protetyczny ze śrubą łączącą (Ryc. 22), koronę (Ryc. 28), modele SLA (Ryc. 29). Jako, że łącznik i korona „widzą się po raz pierwszy”, sprawdzamy wzajemne przyleganie (Ryc. 30 i 31). Przystępujemy do instalacji odbudowy na implancie: odkręcamy śrubę gojącą Encode – pierwszy raz po zespoleniu z implantem. Warto zwrócić uwagę na idealny obraz platformy implantu i profilu wyłaniania (Ryc. 32). Przykręcamy łącznik (Ryc. 33) i cementujemy koronę (Ryc. 34).

Porównanie

W 3 kolejnych artykułach przedstawiłem zastosowanie skanerów 3ShapeTrios i C.O.S.3M w praktyce protetycznej i implantoprotetycznej (Ryc. 35). Podsumowując pracę tymi skanerami, zwracam uwagę przede wszystkim na to, czego nie widać, czyli technikę zapisywania obrazu. Trios to sekwencja zdjęć, które trzeba połączyć w celu uzyskania jednolitego obrazu, C.O.S. to zapis kamerą wideo ciągłego obrazu.

Ergonomia: Trios wyposażony jest w nieruchomy monitor w wersji jezdnej, ale posiada możliwość współpracy z przenośnym komputerem (Ryc. 38). C.O.S. umożliwia regulację wysokości i pochylenia monitora.

Głowica skanująca: Trios ma uchwyt pistoletowy, znaczne rozmiary rejestrującej części wewnątrzustnej (Ryc. 36). C.O.S. – nachwyt i najmniejsza na rynku głowica pracująca w jamie ustnej (Ryc. 37).

Czas na zapis jednego łuku: Trios to ok. 4 min, C.O.S. – 8 min. Oczywiście, opanowanie techniki pracy każdym skanerem to kwestia
treningu.

Piszę o różnicach w technice zapisu obrazu, ergonomii, budowie itp., aby zwrócić uwagę na „umykające” nam przy podejmowaniu decyzji o zakupie parametry urządzeń.

Większość zalet skanerów wewnątrzustnych w zakresie przydatności klinicznej opisałem w artykule pt.: „Zastosowanie skanera w praktyce dentystycznej” (CAD/CAM. International magazine of digital dentistry. Wydanie polskie, nr 1/2014). W tym miejscu chcę dodać informację o możliwości współpracy i rozbudowy funkcji skanera. Zwłaszcza 3Shape Trios zwiększa zastosowanie swojego skanera: daje możliwość pomiaru odcieni zębów, wprowadza aplikacje programowe dla protez ruchomych. Możliwość współpracy z obrazowaniem rtg to duża pomoc w projektowaniu zabiegów implantologicznych. Wszystkie, niestety, mają jedną wspólną cechę: producenci dedykują te urządzenia do „krótkich” prac protetycznych.

W skanowaniu z poziomu zęba i projektowaniu odbudów protetycznych (korony, mosty, wkłady koronowe czy licówki) skanery wywiązują się z powierzonego zadania bardzo dobrze. Trios dodatkowo skanuje wewnętrzny obszar korzenia zęba (dzięki odpowiedniemu scan-body). Daje to możliwość wykonania wkładu korzeniowo-koronowego.

W „klasycznej” protetyce zasada pracy zawsze jest ta sama: preparacja twardej tkanki zęba, skanowanie, transfer danych, projektowanie, wycinanie odbudowy protetycznej. W implantologii są pewne różnice w rozwiązaniu tego samego zadania – wykonania łącznika protetycznego. Trios za pomocą scan-body (forma transferu wyciskowego wymagająca instalacji repliki implantu w modelu SLA) pozwala na zaprojektowanie i wykonanie łącznika protetycznego i dalej – odbudowy protetycznej. C.O.S. w połączeniu z systemem śrub gojących Encode odtwarza wirtualnie położenie implantu, w oparciu o ten obraz projektowany jest i produkowany łącznik protetyczny.

Co jest lepsze, dokładniejsze, mniej zawodne? To pytania, które towarzyszą każdej nowej technologii. Praca i doświadczenia lekarzy stosujących skanery bardzo często pomaga rozwiązać wiele klinicznych problemów, których producenci urządzeń nie przewidzieli.

Wnioski

Skanery wewnątrzustne w połączeniu z systemem CAD/CAM to nowa jakość i nowe możliwości w stomatologii. Precyzja wykonania procedur, skrócenie czasu ich trwania, współpraca z innymi urządzeniami, komfort pracy z pacjentem – trudno nie doceniać tych zalet zastosowania skanerów.

Koszt wdrożenia nowej technologii, ograniczone spektrum jej wykorzystania to kwestie budzące obawy. Bardzo budujący jest jednak fakt, że wielu z nas w swoich praktykach wprowadza technologie cyfrowe i aktywnie uczestniczy w rozświetlaniu nowej drogi – stomatologii cyfrowej.

Dziękuję Jackowi Oksińskiemu za udostępnienie zdjęć, dokumentujących naszą pracę kliniczną w odbudowie protetycznej z zastosowaniem skanera C.O.S.3M.

 

embedImagecenter("Imagecenter_1_1488",1488, "large");
To post a reply please login or register
advertisement
advertisement