- Austria / Österreich
- Bośnia i Hercegowina / Босна и Херцеговина
- Bułgaria / България
- Chorwacja / Hrvatska
- Czechy i Słowacja / Česká republika & Slovensko
- Francja / France
- Niemcy / Deutschland
- Grecja / ΕΛΛΑΔΑ
- Włochy / Italia
- Holandia / Nederland
- nordycki / Nordic
- Polska / Polska
- Portugalia / Portugal
- Rumunia i Mołdawia / România & Moldova
- Słowenia / Slovenija
- Serbia i Czarnogóra / Србија и Црна Гора
- Hiszpania / España
- Szwajcaria / Schweiz
- indyk / Türkiye
- Wielka Brytania i Irlandia / UK & Ireland
Utrata uzębienia w żuchwie doprowadza do postępującego zaniku kości. Przyśpiesza go użytkowanie protez osiadających. Z upływem czasu dochodzi do znacznego pogorszenia warunków protetycznych. W przypadkach skrajnych skutkiem postępującego zaniku części zębodołowej jest pozostawienie zaledwie kilkumilimetrowego trzonu żuchwy.
Dochodzi do odsłonięcia otworu bródki i stałego drażnienia nerwu bródowego (znajdującego się na szczycie żuchwy atroficznej). Zmniejsza się też strefa neutralna dla płyty protezy. Kolejne protezy mają co raz mniejszą płytę (mniejszy obszar retencji). Maleje też strefa dziąsła nieruchomego – najbardziej pożądanego do utrzymania protezy osiadającej.
W przeszłości stosowano różnorodne techniki poprawy warunków anatomicznych:
• pogłębienie przed sionka i dna jamy ustnej poprzez przesunięcie przyczepów mięśni bródkowo-gnykowych i bródkowo-językowych,
• przeszczep kości autogennej,
• przeszczep chrząstki autogennej i alogennej.
Stosowane zabiegi operacyjne miały ograniczoną skuteczność poprawiając, najczęściej przejściowo, warunki pola protetycznego. Dalsze użytkowanie protez osiadających doprowadzało do stopniowego pogorszenia uzyskanych wyników leczenia.
Obecnie koncepcje leczenia pacjentów z bezzębiem w żuchwie zbliżają się do leczenia implantoprotetycznego. Zastosowanie implantów zatrzymuje proces postępującego zaniku kości. Stwarza ponadto warunki do poprawy retencji projektowanego uzupełnienia protetycznego. Istniej wiele typów rozwiązań protetycznych opartych na implantach (belki, loka tory, za trzaski kulkowe, korony teleskopowe itd.). Trudności w leczeniu implantologicznym pojawiają się w przypadku znacznych zaników kości. W żuchwie atroficznej o szerokości 4-5mm implantacja standardowa jest utrudniona. Istnieje jednak możliwość zastosowania implantów o zredukowanej szerokości –tzw. miniimplantów. Szerokość miniimplantów waha się najczęściej od 2,7mm do 3,1mm
(Bego-Semados).
embedImagecenter("Imagecenter_1_468",468, "large");
Opis przypadku
Pacjentka, lat 54, zgłosiła się do gabinetu z powodu trudności w użytkowaniu protezy osiadającej dolnej. W wywiadzie podała wczesną utratę uzębienia (około 30 roku życia). Od kilku lat występowały trudności z protezowaniem(wielokrotne zmiany protez osiadających). W badaniu klinicznym stwierdzono znaczny zanik kości części zębodołowej trzonu żuchwy i brak strefy dziąsła zbitego. Dno jamy ustnej przechodziło płynnie w podstawę wargi dolnej – bez zaznaczenia strefy przed sionka jamy ustnej i części zębodołowej. Użytkowana proteza osiadająca nosiła liczne ślady korekt kształtu i podścieleń płyty. Wykonano pomiary diagnostyczne dziąsła i kości w obszarze między otworami bródki, oceniając grubość dziąsła na około 1 mm, a grubość kości na 4 mm. Na rentgenie pantomograficznym wysokość trzonu żuchwy w odcinku przed nim wy no siła około 13 mm, a w odcinku bocznym 10 mm. Wysokość kości nad kanałem żuchwy oceniono na około 1-2mm. Okolica otworu bródki była bolesna i zaczerwieniona. Pacjentce zaproponowano kilka sposobów postępowania z których wybrała leczenie implantoprotetyczne. Zastosowano znieczulenie miejscowe – 4cm3 artykainy (Ubistesin Forte). W trakcie zabiegu nacięto i odwarstwiono płat śluzówkowo-okostnowy. Uwidoczniono wąską, atroficzną część zębodołową trzonu (Ryc. 1). W przestrzeń między otworami bródki wprowadzono 4 miniim planty Bego-Semados o szerokości od 2,7 do 3,1mm i długości 11,5mm (Ryc. 2, 3). Gojenie rany przebiegało bez powikłań. Po 2 miesiącach odsłonięto implanty i przystąpiono do odbudowy protetycznej. Wykonano belkę spawaną laserem CO2 z wykorzystaniem prefabrykowanych elementów protetycznych (Ryc. 3, 4). Protezę osiadającą zaopatrzono w za trzaski Ceka (Ryc. 5).
Podsumowanie
Miniimplanty umożliwiają leczenie w przypadku znacznych zaników kości. Odbudowa protetyczna jest szybka a procedura laboratoryjna nieskomplikowana. Wadą ich zastosowania jest ograniczona możliwość korekty kształtu i osi projektowanej belki oraz wysokie koszty elementów prefabrykowanych.
pią. 26 kwietnia 2024
6:00 (CET) Warsaw
How you can access data-driven decision making
pon. 29 kwietnia 2024
6:30 (CET) Warsaw
Root caries: The challenge in today’s cariology
wto. 30 kwietnia 2024
7:00 (CET) Warsaw
Neodent Discovery: Neoarch Guided Surgery—from simple to complex cases
pią. 3 maja 2024
7:00 (CET) Warsaw
Osseointegration in extrēmus: Complex maxillofacial reconstruction & rehabilitation praeteritum, praesens et futurum
śro. 8 maja 2024
2:00 (CET) Warsaw
You got this! Diagnosis and management of common oral lesions
pią. 10 maja 2024
2:00 (CET) Warsaw
Empowering your restorative practice: A comprehensive guide to clear aligner integration and success
pon. 13 maja 2024
3:00 (CET) Warsaw
To post a reply please login or register