Cyfrowe techniki projektowania w estetycznych ostatecznych uzupełnieniach implantoprotetycznych

Zastosowanie tymczasowych uzupełnień implantoprotetycznych ma na celu uformowanie okołowszczepowych tkanek miękkich, a co za tym idzie uzyskanie zadowalającego efektu estetycznego ostatecznego uzupełnienia protetycznego. Osiągnięcie takiego efektu zależy przede wszystkim od pozycjonowania implantu w stosunku do wyrostka zębodołowego. Zbyt duże odchylenie osi implantu w kierunku przedsionkowym lub podniebiennym powoduje brak możliwości wykonania estetycznej pracy implantoprotetycznej.

Podstawą sukcesu jest właściwy plan leczenia implantoprotetycznego, ustalony na podstawie wywiadu z pacjentem oraz badań diagnostycznych. Zastosowanie cyfrowych technik projektowania na etapie klinicznym i laboratoryjnym pozwala na skrócenie procesu leczenia i zwiększenie przewidywalności ostatecznego efektu.

 

Wyjściowa sytuacja kliniczna

40-letni pacjent zgłosił się do kliniki Platinum we Wrocławiu w celu uzupełnienia braku zęba 46. W wywiadzie stwierdzono, że ząb został usunięty kilka lat temu z powodu powikłań po leczeniu endodontycznym w innym gabinecie stomatologicznym. Brak zęba w tym miejscu był dyskomfortem dla pacjenta, szczególnie podczas spożywania posiłków. Pacjent nie mógł rozgryzać pokarmów prawą stroną, w tej okolicy zalegały również resztki pokarmowe.

 

Plan leczenia

Uzyskanie bardzo dobrych efektów leczenia rzadko jest dziełem przypadku – musi być efektem profesjonalnego i konsekwentnego podejścia do procedur leczniczych, diagnostyki, komunikacji i planowania.

Po zebranym wywiadzie, analizie CBCT i badaniu, zaproponowano następujący plan leczenia:

_wszczepienie implantu Astra EV o średnicy 4,2 mm i długości 9 mm (z szablonu implantologicznego),

_odbudowa tymczasowa na implancie (obciążenie natychmiastowe).

 

Przebieg leczenia

 

Szablony chirurgiczne są coraz częściej wykorzystywane w zabiegach implantacji. Wykonywane na podstawie cyfrowych technik są niepodważalnym narzędziem prawidłowego planowania leczenia w odpowiednim pozycjonowaniu implantów. Takie planowanie zabiegu chirurgicznego, po wcześniejszym wykonaniu diagnostyki protetycznej (prothetically driven surgery) musi zakończyć się sukcesem.

W prezentowanym przypadku wybrano szablon typu „partially limiting” umożliwiający określenie toru wprowadzenia tylko dla wiertła pilotowego do osteotomii, a dalszy przebieg zabiegu został przeprowadzony „z wolnej ręki”. Powodem wyboru tego typu procedury były bardzo dobre warunki kostne i otaczających tkanek miękkich.

W znieczuleniu nasiękowym Citocartin 100 (artykaina + epinefryna) wszczepiono implant (Astra EV 4,2 x 9) w miejsce zęba 46. Uzyskano stabilność pierwotną powyżej 30 Ncm. Warunkiem sukcesu w natychmiastowym obciążeniu implantu koroną tymczasową, która jest niezbędna dla właściwego podparcia brodawek i brzegów dziąsła jest pierwotna stabilność implantu na minimalnym poziomie 25-30 Ncm.

Po zabiegu wszczepienia implantu została wykonana rejestracja skanerem wewnątrzustnym w celu zobrazowania przeciwzgryzu oraz rejestracji zgryzu. Następnie przykręcono odpowiedni scanpost wraz ze scanbody i za pomocą kamery zeskanowano żuchwę. Cyfrowy wycisk został wysłany do laboratorium DentalScan, w którym zaprojektowano i wyfrezowano koronę tymczasowa przykręcana. Praca została wykonana z materiału VITA CAD-temp. Jest to usieciowany polimer akrylowy z mikrowypełniaczem. Uzupełnienie zostało wklejone na odpowiednią bazę tytanową i cała praca wróciła do gabinetu, gdzie przykręcono ją w jamie ustnej pacjenta.

 

Zalecenia pozabiegowe obejmowały: stosowanie płukanki z zawartością 0,2% chlorheksydyny 3 razy dziennie, dietę miękką i w razie konieczności środki przeciwbólowe (ibuprofen) w dawce 600 mg 3 razy dziennie.

 

Podsumowanie

W opisanym przypadku przedstawiono zaledwie jedną z możliwości wykorzystania skanera wewnątrzustnego w gabinecie, ale jest ich o wiele więcej. Narzędzie to można zastosować przy wykonywaniu niemal każdego rodzaju prac protetycznych: od pojedynczych punktów, poprzez wielopunktowe mosty oraz prace na implantach, kończąc na szynach i łyżkach indywidualnych. Skaner jest również doskonałym narzędziem przy planowaniu i przeprowadzaniu leczenia ortodontycznego.

 

Autorzy:

Paweł Bernatek – absolwent Wydziału Lekarsko-Dentystycznego Akademii Medycznej we Wrocławiu oraz studiów podyplomowych na kierunku: menedżer ochrony zdrowia. W 2009 r. ukończył również prestiżowe Curriculum Implantologiczne na Uniwersytecie J.W. Goethego we Frankfurcie. Główne zainteresowania zawodowe autora to implantologia i chirurgia stomatologiczna, wspierane przez nowoczesne techniki cyfrowe. Priorytetowe znaczenie mają dla niego: najwyższa jakość przeprowadzanych zabiegów oraz bezpieczeństwo pacjentów, dlatego swoja wiedzę i umiejętności systematycznie poszerza poprzez udział w licznych kursach i kongresach w kraju i na świecie. Od 2004 r. wraz z Andrzejem Warchlewskim prowadzi wielostanowiskową klinikę stomatologiczną Platinum we Wrocławiu, która specjalizuje się przede wszystkim w kompleksowym leczeniu implantoprotetycznym z wykorzystaniem technik cyfrowych.

Kontakt:

www.platinum-klinika.pl

 

Paulina Pokusa – absolwentka Krakowskiej Szkoły Medycznej, tytuł technika dentystycznego uzyskała w 2009 r. W laboratorium protetycznym DentalScan jest specjalistą w dziedzinie rozwiązań CAD/CAM i wdrążania ich w połączeniu z cyfrowymi możliwościami on-line. Od kilku lat łączy pracę w DentalScan z funkcją Krajowego Konsultanta systemu inLab Dentsply Sirona. Wykładnią jej pracy jest dążenie do perfekcji i sprostanie wymaganiom estetyki, systematycznie wzbogaca swoją wiedzę i doskonali umiejętności w tym zakresie na kursach i konferencjach krajowych i zagranicznych. Jej zawodową pasją jest wykorzystywanie technologii CAD/CAM w protetyce stałej, implantoprotetyce i ortodoncji, a także wdrażanie nowych rozwiązań i możliwości stomatologii cyfrowej.

 

Kontakt:

www.dentalscan.pl

 

Tagi: