Skanowanie z poziomu implantu – część 1

O ile rejestracja istniejącego pola protetycznego – czy to metodą klasyczną, czy skanerem wewnątrzustnym – jest stosunkowo „prostym” postępowaniem, o tyle rejestracja z poziomu implantu wiąże się z większą liczbą „problemów” do rozwiązania, bez względu na stosowaną metodę rejestracji. W moich przypadkach klinicznych wykorzystywałem 2 skanery wewnątrzustne: Lava C.O.S.3M i 3Shape Trios. W trakcie demonstracji przypadków klinicznych zwracam szczególną uwagę na trudności wynikające z zastosowania różnych skanerów wewnątrzustnych i rozwiązań technicznych preferowanych przez firmy produkujące te urządzenia.

Postępowanie kliniczne z wykorzystaniem skanera wewnątrzustnego 3Shape Trios w odbudowie protetycznej (okolicy 45) wspartej na implancie T3 ze zintegrowanym systemem zamiany platform o średnicy protetycznej 3,4 mm (BOPT 4311) firmy Biomet3i. Po 3 miesiącach od zabiegu implantacji zakończonego zamknięciem implantu śrubą gojącą o wysokości 4 mm i rozbieżności z 3 mm platformy protetycznej do 4 mm (Ryc. 1) przystąpiłem do rejestracji pola protetycznego. W pierwszej kolejności zeskanowałem łuk przeciwstawny (Ryc. 2 i 3) – robię to zawsze w celu rozgrzania operatora.

Kolejny etap pracy to skanowanie łuku zębowego z umieszczonym implantem lub implantami, w tym przypadku to implant w okolicy 45. Skanowanie właściwego łuku zębowego wymaga zachowania sekwencji postępowania klinicznego. Przed przystąpieniem do skanowania odkręcamy śrubę gojącą (Ryc. 4) i wówczas zaczynamy rejestrację łuku wraz z profilem wyłaniania nad implantem (Ryc. 5 i 6). W przypadku wysokiego profilu wyłaniania 4-6 mm proponuję rozpoczęcie skanowania ze śrubą gojącą, doprowadzenie rejestracji przed śrubę gojącą i STOP skanowanie. W tym momencie wykręcamy śrubę gojącą, jeżeli trzeba – osuszamy profil wyłaniania i platformę protetyczną implantu, następnie kontynuujemy skanowanie profilu wyłaniania wraz z pierwszym zębem za śrubą gojącą i STOP skanowanie. Przykręcamy śrubę gojącą i kończymy skanowanie reszty łuku.

Ta komplikacja postępowania w procesie skanowania zapobiega „zapadnięciu się” wysokiego profilu wyłaniania przed kolejnym etapem pracy, którym jest „zabezpieczenie” w komputerze zapisanego profilu wyłaniania (robimy to za pomocą odpowiedniego programu) i zarejestrowanie położenia implantu. W tym celu do implantu przykręcamy scan body (Ryc. 7 i 8).Rejestratory położenia implantu mają średnicę równą średnicy platformy protetycznej implantu, w swej części podśluzówkowej i nadśluzówkowej są cylindryczne, natomiast połączenie z implantem to cecha charakterystyczna różnych systemów implantologicznych (Ryc. 9).

Po prawidłowym połączeniu scan body z implantem (przykręcamy śrubą łączącą) uruchamiamy ponownie skaner i rejestrujemy okolicę implantacji wraz z zębami sąsiednimi lub bezpośrednio przylegającym obszarem wału dziąsłowego (Ryc. 10-12). Po zakończeniu drugiego etapu skanowania odkręcamy scan body i przykręcamy śrubę gojącą. Teraz pozostaje zarejestrowanie wzajemnego położenia żuchwy i szczęki w zwarciu centralnym. W tym celu pacjent zagryza, a my skanujemy obszar 3 zębów górnych i dolnych wraz z wyrostkiem zębodołowym. Po prawidłowej rejestracji okluzji program komputerowy składa całe wcześniej zeskanowane łuki zębowe (Ryc. 13-15).

Dzięki odpowiedniemu programowi możemy prześledzić punkty styczne w okluzji i w ten sposób ocenić prawidłowość relacji szczęki z żuchwą (Ryc. 16-18). W ten sposób wykonaliśmy pierwszą, zasadniczą część pracy klinicznej. Po wprowadzeniu adresu e-mail wysyłamy do laboratorium zarejestrowane obrazy.

Rozpoczyna się część laboratoryjna produkcji odbudowy protetycznej. Pierwszy jej etap to drukowanie modelu stereolitograficznego i umieszczenie w nim repliki implantu (Ryc. 19 i 20).Drukowany jest także model stereolitograficzny łuku przeciwstawnego. W oparcie o posiadane modele stereolitograficzne technik dentystyczny przystępuje do pracy z łącznikiem protetycznym standardowym lub – jeżeli wymagają tego warunki – do projektowania, a następnie wykonania łącznika indywidualnego z tytanu lub cyrkonu. W opisywanym przypadku wykonano łącznik indywidualny (Ryc. 21 i 22).

Wybór łącznika (standardowy lub indywidualny) jest podyktowany warunkami anatomicznymi, tzn. wysokością profilu wyłaniania. W systemie Biomet3i do wysokości 4 mm możemy wykorzystać łącznik standardowy, bo 4 mm to wysokość profilu wyłaniania w tym łączniku. Wysokie profile wyłaniania 4-6 mm wymagają wykonanie łącznika indywidualnego. Wybór materiału (tytan lub cyrkon) to decyzje estetyczne.

Po skończeniu pracy nad łącznikiem (łącznikami) technik wykonuje koronę lub most (Ryc. 23 i 24). Nie omawiam w tym miejscu techniki wykonania nadbudowy protetycznej. Wykonana praca jest wysyłana do gabinetu. Proponuję, aby przed spotkaniem z pacjentem sprawdzić dokładność wykonania poszczególnych elementów odbudowy protetycznej (Ryc. 25 i 26). Na koniec pozostaje sama przyjemność: przykręcenie łącznika i zacementowanie korony lub przykręcenie kompleksu korona-łącznik (Ryc. 27- 29).

Piśmiennictwo dostępne u wydawcy.