Cechy systemu implantów stomatologicznych i ich potencjalny wpływ na uzyskanie i utrzymanie efektu estetycznego

embedImagecenter("Imagecenter_2_714",714,"small"); _Wprowadzenie
Minęło 30 lat, od kiedy Per-Ingvar Brånemark po raz pierwszy przedstawił naukowcom z Ameryki Płn. wyniki swoich prac nad śródkostnymi implantami stomatologicznymi. W tym czasie następował stały rozwój komponentów chirurgicznych i protetycznych, a także protokołów terapeutycznych w leczeniu implantologicznym. Jednocześnie dokonywały się zmiany w myśleniu lekarzy praktyków. Lekarze dentyści, którzy początkowo chcieli tylko odtworzyć prawidłowe funkcje u bezzębnych pacjentów, szybko zaczęli pracować nad tym, aby wykonywane uzupełnienia były jeszcze bardziej estetyczne. Zwracali także uwagę na przyspieszenie i uproszczenie leczenia.

W późniejszym czasie wzrosła świadomość, że nie wystarczy po prostu wszczepić implantu, poczekać aż ulegnie osteointegracji, a następnie założyć estetyczną koronę ostateczną. Złożone procesy biologiczne mogą z czasem zniweczyć nawet najpiękniejszą pracę. Tak więc kluczowego znaczenia nabrały strategie, które pozwalają uzyskać, a przede wszystkim utrzymać estetykę uzupełnień opartych na implantach przez wiele lat.

Do wykonania estetycznych uzupełnień przyczynia się wiele czynników. Podobnie jest z utrzymaniem osiągniętych efektów w przyszłości. W niniejszym artykule omówiono 4 czynniki, które mają największe znaczenie dla wykonania i utrzymania estetycznych uzupełnień opartych na implantach. Do czynników tych należą: stabilizacja pierwotna implantu, powierzchnia implantu, geometria linii kontaktu pomiędzy implantem i łącznikiem oraz połączenie pomiędzy implantem i łącznikiem.

 

_Stabilizacja pierwotna implantu
Pierwszym krokiem w kierunku uzyskania estetycznego efektu jest wybór implantu o odpowiedniej budowie. Jeśli tylko pozwala na to sytuacja kliniczna, można wybrać odpowiedni system implantologiczny, ukierunkowany na leczenie estetyczne, już na etapie zabiegu chirurgicznego. Przykładem jest implantacja jednoetapowa z wykorzystaniem łącznika gojącego BIOMET 3i BellaTek™ Encode® Healing Abutment, co powoduje, że tkanki miękkie są od początku odpowiednio stymulowane do gojenia. Technika jednoetapowa minimalizuje uraz dla tkanek, sprzyja ich właściwemu konturowaniu i potencjalnie pozwala zachować tkanki miękkie. Innym estetycznym rozwiązaniem, które może być oferowane przez wybrany system implantologiczny jest możliwość zaopatrzenia tymczasowego już w dniu zabiegu chirurgicznego. Technika ta pozwala korzystać z możliwości rzeźbienia tkanek miękkich, a dodatkowo zapewnia natychmiastowy efekt estetyczny.

Krytycznym czynnikiem, warunkującym powodzenie technik opartych o wczesne formowanie tkanek miękkich jest pierwotna stabilizacja implantu. Istnieją mocne dowody na to, że częste, choć mikroskopijne ruchy podczas wczesnych faz gojenia hamują lub uniemożliwiają osteointegrację. Może to być najczęstszą przyczyną niepowodzenia leczenia implantologicznego. Implant musi wykazywać dostateczną stabilizację pierwotną, aby opierał się mikroprzesunięciom do czasu osiągnięcia stabilizacji wtórnej (biologicznej).

Prawdopodobieństwo uzyskania stabilizacji pierwotnej przy użyciu wybranego systemu implantologicznego zależy od wielu czynników, np. system stożkowatych implantów BIOMET 3i T3 zawiera specjalne wiertła o odpowiedniej długości i średnicy, pozwalające na precyzyjne opracowanie łoża, które jest dopasowane do wszczepianych implantów (np. ma mniejszą średnicę). Jeśli po wszczepieniu implantu, jego cała powierzchnia ściśle kontaktuje się z łożem kostnym na całej jego długości, mówimy o wysokim początkowym wskaźniku kontaktu tkanki kostnej z implantem (Initial Bone-to-Implant Contact – IBIC). Tego rodzaju kontakt poprawia stabilizację pierwotną. Ponadto, stożkowate implanty T3™ wykazują cechy makrogeometryczne, które zwiększają stabilizację pierwotną. Należy do nich wysoki, wąski gwint, penetrujący kość w kierunku bocznym oraz zapewniający pewne i trwałe zamocowanie.

W praktyce klinicznej stabilizację pierwotną mierzy się w sposób pośredni poprzez pomiar momentu obrotowego podczas implantacji lub metodą analizy rezonansu częstotliwości (Resonance Frequency Analysis – RFA). Zasadniczo moment obrotowy podczas implantacji przekraczający 35 Ncm lub wartość początkowego wskaźnika stabilizacji (Initial Stability Quotient – ISQ), mierzonego metodą RFA, powyżej 65 oznacza uzyskanie dostatecznej stabilizacji implantu, aby możliwe było jego obciążenie.

Wykazano, że implanty stożkowate BIOMET 3i w znacznej części przypadków spełniają wymogi dotyczące stabilizacji pierwotnej. W badaniu prospektywnym, dotyczącym natychmiastowego obciążania, Östman i wsp. wszczepili 139 implantów stożkowatych BIOMET 3i w obszarach w większości wygojonych i opisali średni moment obrotowy podczas implantacji wynoszący 53,1 Ncm oraz średnią wartość ISQ równą 73,3, podczas gdy wskaźnik utrzymania implantów wyniósł 99,2%. Block wszczepiał stożkowate implanty do świeżych zębodołów poekstrakcyjnych w miejsce zębów trzonowych i uzyskał średnią wartość ISQ równą 77 w żuchwie i 73 w szczęce, przy wskaźniku utrzymania implantów równym 97,2%. Te wyniki kliniczne potwierdzają wysoką stabilizację pierwotną implantów stożkowatych BIOMET 3i.

System implantologiczny, który standardowo pozwala uzyskiwać wysoką stabilizację pierwotną zapewnia elastyczność niezbędną dla optymalnego spełniania potrzeb pacjenta. W przypadkach, kiedy nie ma możliwości przyspieszenia leczenia (np. w sytuacji niskiej jakości kości) wysoka stabilizacja pierwotna minimalizuje mikroprzesunięcia i zmniejsza ryzyko niepowodzenia integracji. Jeśli zaś warunki kliniczne są sprzyjające, stabilizacja pierwotna może zapewnić dodatkowe korzyści, pozwalając na wczesne lub natychmiastowe zaopatrzenie tymczasowe i/lub na formowanie tkanek w taki sposób, aby lepiej odpowiedzieć na oczekiwania estetyczne.

_Powierzchnia implantu
Jedną z najstarszych metod wspomagania osteointegracji jest schropowacenie powierzchni implantu. W porównaniu do stosunkowo gładkiej powierzchni toczonego tytanu, schropowacona powierzchnia zwiększa pole kontaktu kości z implantem oraz siłę ich połączenia. W latach 80. XX w. producenci implantów opracowali różne techniki schropowacania powierzchni implantów, w tym nanoszenie tytanowego aerozolu plazmowego (Straumann®) i piaskowanie tlenkiem tytanu (Astra Tech™).

Te wczesne techniki skutecznie poprawiały osteointegrację, ale często prowadziły do niespotykanych wcześniej problemów. Opisywano występowanie powikłań ze strony błony śluzowej i innych tkanek wokół implantów pokrytych tytanowym aerozolem plazmowym (titanium plasma spray – TPS) oraz innych wszczepów o chropowatej powierzchni sięgającej części koronowej (Ryc. 1).

W odpowiedzi na te problemy firma BIOMET 3i udoskonaliła proces chropowacenia powierzchni implantów, wprowadzając implanty o powierzchni OSSEOTITE® (Ryc. 2) podwójnie wytrawianej kwasem (dual-acid-etched – DAE). Topografia tej powierzchni ma charakter dwupoziomowy, charakteryzuje się obecnością dołków wielkości 1-3 mikronów nałożonych na powierzchnię o minimalnym stopniu szorstkości (Sa – bezwzględna średnia szorstkość, Absolute Mean Roughness < 1,0 μm). W celu silniejszego ograniczenia ryzyka powikłań ze strony błony śluzowej, implanty OSSEOTITE mają hybrydową budowę – sprawdzoną historycznie toczoną powierzchnię na pierwszych 2-3 mm od strony dokoronowej, a pozostałą powierzchnię poddaną podwójnemu wytrawianiu kwasem.

W prospektywnych, wieloośrodkowych badaniach nad implantami OSSEOTITE stwierdzono, że skumulowany wskaźnik powodzenia wynosi do 99,3%. Metaanaliza opublikowanych danych wykazała, że skuteczność tych implantów nie ulega pogorszeniu w warunkach wysokiego ryzyka. Badania histologiczne i histomorfometryczne na ludziach wykazały także znacząco większą powierzchnię kontaktu kości z implantem w przypadku powierzchni OSSEOTITE w porównaniu do powierzchni toczonych.

W 2010 r. przeprowadzono prospektywne, 5-letnie, wieloośrodkowe, randomizowane badanie z grupą kontrolną, w którym porównywano pod kątem częstości występowania periimplantitis implanty OSSEOTITE Hybrid i implanty z całą powierzchnią poddaną wytrawianiu. Periimplantitis to poważne, długoterminowe powikłanie, charakteryzujące się przede wszystkim przewlekłym stanem zapalnym tkanek miękkich i nieodwracalną utratą kości podpierającej implant. Częstość występowania periimplantitis to ponad 12%. Wyniki badania przeprowadzonego w 2010 r. wykazały, że całkowicie wytrawiona powierzchnia nie zwiększa częstości występowania periimplantitis. Jednocześnie dostarczyły nowych dowodów, że taka powierzchnia ogranicza utratę kości wyrostka (0,6 mm vs 1,0 mm). Wyniki te potwierdziły roczne obserwacje, jakie uzyskali w 2009 r. Baldi i wsp., którzy stwierdzili także znacząco mniejszą utratę kości wokół poddanych całkowitemu wytrawianiu implantów OSSEOTITE (0,6 mm) w porównaniu do implantów hybrydowych (1,5 mm).

Wyniki obu tych badań miały ogromne znaczenie dla lekarzy praktyków, chcących utrzymać efekt estetyczny uzyskany u pacjentów wraz z upływem czasu. W cytowanych badaniach poddana całkowitemu wytrawianiu powierzchnia OSSEOTITE sprzyjała zachowaniu kości wyrostka, jednocześnie zmniejszając ryzyko długoterminowej utraty kości lub utraty implantu na skutek powikłań w postaci periimplantitis. Powszechnie wiadomo, że utrzymanie kości wyrostka jest korzystne dla wysokości i objętości tkanek miękkich, a więc w efekcie prowadzi do bardziej estetycznych efektów leczenia.

W ciągu kolejnych lat skuteczność kliniczna powierzchni OSSEOTITE była impulsem do prowadzenia dalszych badań nad powierzchniami implantów oraz ich wpływem na osteointegrację, zachowanie kości wyrostka oraz zmniejszenie ryzyka periimplantitis. Kulminacją tych badań było najnowsze udoskonalenie powierzchni wprowadzone przez firmę BIOMET 3i: T3™ – Targeted Topography Technology™.

Powierzchnia T3 zachowała ducha OSSEOTITE, ale zarazem jest czymś więcej niż kolejną metodą chropowacenia. Rozróżnia ona 2 obszary w obrębie implantu, które odpowiadają na różne potrzeby kliniczne. Topografia w okolicy dokoronowej implantu przypomina tę stosowaną w implantach z powierzchnią OSSEOTITE – submikronową strukturę nałożoną na zagłębienia wielkości 1-3 mikronów, stworzone w powierzchni o minimalnej chropowatości (Sa < 1,0 μm). Ta minimalnie chropowata powierzchnia ma zapewnić zachowanie kości wyrostka bez zwiększania ryzyka periimplantitis.

W obszarze dowierzchołkowym implantów T3 zastosowano dodatkowe udogodnienia. W tej okolicy mamy do czynienia z trójstopniową topografią, która obejmuje strukturę submikronową, naniesioną na zagłębienia wielkości 1-3 mikronów, stworzone w powierzchni o umiarkowanym stopniu szorstkości (Sa = 1,0–2,0 μm). Taka topografia i uzyskane cechy ukształtowania powierzchni mają zachęcić liczne komórki prekursorowe powstającej de novo kości, wpływając w ten sposób na ilość i tempo jej wytwarzania. Jednocześnie te same cechy zapewniają klinowanie się powstającej kości, zwiększając siłę połączenia i stabilizację implantu podczas fazy gojenia otaczających go tkanek.

W przypadku implantów stomatologicznych ich powierzchnia jest kluczowa dla uzyskania i utrzymania efektu estetycznego. Na tym etapie powierzchnia T3™ stanowi znaczący krok naprzód dzięki łączeniu kilku poziomów topografii i różnych cech w obrębie jednego implantu, co ma na celu poprawę osteointegracji, zachowanie kości wyrostka oraz ochronę przed rozwojem periimplantitis.

_Geometria linii kontaktu między implantem i łącznikiem
Trzecim czynnikiem kluczowym dla długoterminowej trwałości uzupełnień estetycznych jest wpływ geometrii linii kontaktu pomiędzy implantem i łącznikiem na szerokość biologiczną. Szerokość biologiczna stanowi naturalne uszczelnienie, które rozwija się wokół każdego elementu wystającego z kości i penetrującego przez tkanki miękkie do wnętrza jamy ustnej. Składa się ona z ok. 1,0 mm tkanki łącznej i 1,0 mm nabłonka, tworząc barierę chroniącą kość przed bakteriami obecnymi w jamie ustnej (Ryc. 4). Po wszczepieniu implantów i założeniu na nie łączników penetrujących błonę śluzową, organizm reaguje odtworzeniem niezbędnej szerokości biologicznej pomiędzy środowiskiem jamy ustnej a kością. Jeśli nie ma dostatecznej ilości tkanek miękkich, może dochodzić do resorpcji kości do momentu, kiedy zostanie odtworzona dostateczna szerokość biologiczna.

Odkrycie, którego dokonano na początku lat 90. XX w., po raz pierwszy ukazało możliwość wpływania na szerokość biologiczną poprzez odpowiednią budowę implantu. Odkrycia tego dokonano, kiedy zaczęto rutynowo stosować standardowe łączniki o średnicy 4,0 mm do odbudowy implantów o średnicy 5,0 i 6,0 mm. Kontrola radiologiczna tych implantów ze zmianą platformy („platform-switch”) doprowadziła do zaskakującego odkrycia, że zapewniają one większą ochronę kości wyrostka. To doprowadziło do opracowania systemu implantologicznego, który ma wbudowaną zmianę platformy (implanty PREVAIL), co umożliwiło gruntowne badania na temat uczestniczących w tym zjawisku mechanizmów (Ryc. 5).

Przeprowadzony ostatnio systematyczny przegląd i metaanaliza 10 badań klinicznych, obejmujących 1238 implantów wykazały znamiennie statystycznie mniejszą utratę kości brzeżnej wokół implantów ze zmianą platformy w porównaniu do implantów i łączników o takiej samej platformie.

Istnieje wiele hipotez wyjaśniających wpływ zmiany platformy na szerokość biologiczną i ostateczny poziom kości. Zgodnie z pierwszą z nich zastosowanie zmiany platformy pomiędzy implantem i łącznikiem powoduje, że tkanki znajdują się bardziej dośrodkowo, w większej odległości od kości, co pozwala na szczelniejsze odseparowanie kości od środowiska jamy ustnej w warunkach normalnej pracy, a szczególnie podczas wymiany komponentów. Inna, powiązana z nią hipoteza mówi, że szerokość biologiczna nie jest wymiarem wyłącznie pionowym, ale jest także modyfikowana przez względną odległość powierzchni, uzyskaną poprzez połączenie odpowiedniego implantu i łącznika. Zmiana platformy pomiędzy implantem a łącznikiem zapewnia większą odległość powierzchni w wymiarze pionowym i poziomym, pozwalając na ustalenie niezbędnej szerokości biologicznej zanim dojdzie do naruszenia wysokości kości. Trzecia hipoteza mówi, że zmiana platformy wpływa na rozkład obciążeń biomechanicznych w obrębie zachowanej kości, co przyczynia się do jej zachowania. Ostatnia z teorii opiera się na przesunięciu połączenia pomiędzy implantem i łącznikiem ku środkowi, co zmniejsza ryzyko zapalenia kości wywołanego skażeniem drobnoustrojami, wynikającym z niedostatecznej szczelności tego połączenia. Prawdopodobnie w rzeczywistości skuteczność zmiany platformy wynika z połączenia kilku omówionytch hipotetycznych mechanizmów.

Implant stożkowy T3 ma wbudowaną zmianą platformy, dzięki czemu jego budowa sprzyja zachowaniu kości wyrostka. Eliminacja lub redukcja resorpcji na poziomie górnej części implantu pozwala zachować podparcie brodawek dziąsłowych i dziąsła brzeżnego na powierzchniach wargowych. Podparcie tkanek ma kluczowe znaczenie dla uzyskania i utrzymania efektów czynnościowych i estetycznych.

_Połączenie pomiędzy implantem i łącznikiem
Kolejnym czynnikiem, który znacząco wpływa na natychmiastowy i odległy efekt estetyczny jest budowa połączenia pomiędzy implantem a łącznikiem. Prawidłowo zaprojektowane połączenie zapewnia: łatwość użycia, elastyczność, wytrzymałość, stabilność, dopasowanie i precyzję.
Większość tych aspektów koreluje z estetyką. W celu spełnienia wymienionych wymogów implanty stożkowe T3 wyposażono w połączenie wewnętrzne Certain.

Połączenie Certain posiada wiele cech, które ułatwiają jego użycie (Ryc. 6). Należą do nich brak połączenia komponentów, co eliminuje pewne etapy podczas osadzania chirurgicznego, kolorowe oznaczenie łącznika implantu i stosownych komponentów protetycznych dla ich łatwego doboru, a także opatentowany efekt „klikania”, potwierdzający retencję elementu. Ponadto to połączenie jest kompatybilne z systemem wyciskowym BellaTek Encode, co eliminuje konieczność stosowania transferów wyciskowych i pobierania wycisków z poziomu implantów.

Połączenie zawiera także podwójny, 12-pozycyjny heksagon. Służy on dwóm, powiązanym ze sobą celom. Po pierwsze, 12 pozycji pozwala chirurgowi na optymalne umiejscowienie implantu w opracowanym łożu bez indeksowania połączenia (nadmiernego lub niedostatecznego dokręcania w celu dopasowania połączenia do znacznika przedsionkowego). Ułatwia to zabieg implantacji, a także pozwala na takie umieszczenie implantu, aby uzyskać jak największy kontakt kości z implantem (IBIC), a w efekcie stabilizację pierwotną. Po drugie, połączenie o 12 pozycjach daje maksymalną elastyczność estetyczną lekarzowi wykonującemu odbudowę. Może on łatwiej skompensować nie do końca optymalne położenie implantu poprzez wykorzystanie gotowych, pochylonych pod kątem elementów.

Połączenie musi być nie tylko łatwe w użyciu, ale także współpracować synergistycznie z samym implantem, łącznikiem i śrubą, zapewniając wytrzymałość niezbędną dla długoterminowego efektu estetycznego. Dla oceny wytrzymałości systemów implantologicznych, producenci implantów poddają je zwykle standaryzowanej metodzie badawczej, opisanej w ISO14801, dynamicznemu badaniu zmęczenia dla śródkostnych implantów stomatologicznych. Standaryzacja tego testu pozwala na porównywanie wyników uzyskanych przez poszczególnych producentów. W tabeli 1 przedstawiono wartości wytrzymałości na zmęczenie systemu implantologicznego BIOMET 3i Certain w porównaniu do 3 konkurencyjnych implantów.

Pomijając wytrzymałość, stabilne i ścisłe połączenie pomiędzy implantem i łącznikiem może także wpływać na estetykę. Stabilny, ścisły kontakt pomiędzy implantem i łącznikiem minimalizuje mikroprzesunięcia łącznika i redukuje potencjalny mikroprzeciek. Powinno to teoretycznie redukować procesy zapalne, związane z utratą kości lub tkanek miękkich.

Połączenie wewnętrzne Certain opracowano w celu zminimalizowania ryzyka mikroprzesunięć i mikroprzecieku. W przedstawionym ostatnio badaniu Suttin i wsp. oceniali wytrzymałość i szczelność 4 dostępnych w sprzedaży systemów implantologicznych, w tym systemów Thommen Medical (połączenie płaskie), Straumann (połączenie stożkowate), Astra Tech™ (połączenie stożkowate) i BIOMET 3i (połączenie płaskie). Wyniki badania wykazały potencjalne zalety implantów BIOMET 3i Certain® pod względem odporności na mikroprzeciek w warunkach dynamicznego obciążenia. Na rycinie 7 przedstawiono ostateczne obciążenia, przy których uzyskano przeciek i/lub pęknięcie poszczególnych próbek (n = 5 dla każdego producenta).

Wyniki badań mikroprzecieku wokół połączenia wewnętrznego Certain stoją w sprzeczności z badaniami producentów implantów o połączeniu stożkowym, jednak nie wszystkie systemy implantologiczne o płaskim połączeniu są rzeczywiście jednakowe. System Certain ma bardzo dokładnie wykonaną powierzchnię kontaktową w celu precyzyjnego dopasowania łącznika. Wykorzystano w nim także technologię śrub łączników Gold-Tite dla uzyskania maksymalnych sił mocujących.

Śruby łączników Gold-Tite są pokryte warstwą złota o czystości 99,9% i grubości co najmniej 40 mikrocali. Powłoka ta działa jak suchy smar, redukując tarcie pomiędzy śrubą i gwintem implantu. Dzięki obecności suchego smaru śruba może się rozciągać, wkręcać głębiej w implant i ostatecznie dociskać przykręcany element (Ryc. 8). W efekcie uzyskuje się o 100% większą siłę mocującą w porównaniu do śrub bez powłoki. Ścisłe połączenie implantu i elementu odbudowującego zapewnia maksymalną stabilizację powierzchni kontaktu oraz minimalizuje szczelinę pomiędzy tymi komponentami. Technologia ta pozwala zrozumieć, skąd bierze się odporność systemu Certain na mikroprzeciek.

Ostatnią zaletą połączenia Certain jest możliwość minimalizowania błędów w wymiarze pionowym podczas wykonywania odbudowy. Błędy tego rodzaju mogą powstać na skutek niedokładnego przeniesienia pozycji osadzenia w procesie wykonywania uzupełnień, co może prowadzić do nieprawidłowych warunków zwarciowych po założeniu uzupełnień ostatecznych, nieprawidłowych kontaktów między zębami lub braku pasywnego dopasowania. Stała pozycja osadzania połączenia Certain eliminuje źródło błędów, które prowadzą często do niepowodzenia w przypadku połączeń stożkowatych. Dailey i wsp. oraz Towse i wsp. rozpoznali i zmierzyli źródła błędów w przypadku połączeń stożkowatych, wykazując potencjalne korzyści, jakie niesie ze sobą połączenie Certain.

W miarę jak społeczność implantologów przechodzi na cyfrowe metody leczenia odtwórczego, pojawiają się nowe źródła błędów. Skuteczność tego przejścia technologicznego wymaga, aby każdy z uczestników procesu wytwarzania uzupełnień minimalizował swój wkład w całościowy poziom błędów. Implanty T3™ z połączeniem Certain prowadzą pod względem precyzji odbudowy w wymiarze pionowym i zapewniają późniejsze dobre położenie, spełniając obecne i przyszłe wymogi technologii cyfrowych. embedImagecenter("Imagecenter_1_714",714, "large");

embedImagecenter("Imagecenter_1_714",714, "large"); "> embedImagecenter("Imagecenter_1_714",714, "large"); embedImagecenter("Imagecenter_1_714",714, "large"); embedImagecenter("Imagecenter_1_714",714, "large");

 

_Znaczenie kliniczne
Pacjenci chcą i coraz częściej będą oczekiwali, że ich uzupełnienia oparte na implantach będą pomimo upływu czasu nadal wyglądały równie dobrze, jak w dniu ich osadzenia. Osiągnięcie tego celu wymaga zwrócenia uwagi na wiele czynników. Budowa implantu może wywierać znaczący wpływ na spełnienie warunków niezbędnych dla uzyskania i utrzymania efektu estetycznego.

System implantów stożkowatych BIOMET 3i T3™ opracowano z myślą o spełnieniu tych podstawowych wymogów klinicznych, zapewniając:
- stabilizację pierwotną, niezbędną dla podparcia wcześnie wykonanych estetycznych uzupełnień tymczasowych i/lub rzeźbienia tkanek,
- współczesne ukształtowanie powierzchni, wspomagające osteointegrację, oszczędzające tkanki twarde i minimalizujące ryzyko powikłań w postaci periimplantitis,
- wytrzymałość systemu niezbędną dla zapewnienia długoterminowej estetyki i funkcjonalności,
- geometrię linii kontaktu implantu i łącznika oraz odpowiednie cechy połączenia między nimi, zapewniające zachowanie kości wokół implantu, a dzięki temu trwałe podparcie dla optymalnego ukształtowania tkanek miękkich,
- bardzo dokładne połączenie, usytuowane w odpowiedni sposób, spełniający współczesne i przyszłe wymogi cyfrowego leczenia odtwórczego.

 

_Autor:
Dr Richard J. Lazzara uzyskał tytuł specjalisty periodontologa oraz dyplom ukończenia studiów na Boston University. Pełnił funkcję adiunkta w University of Southern California School of Dentistry, prof. nadzw. w University of Maryland, Periodontal and Implant Regenerative Center oraz prof. nadzw. na University of Miami. Prowadził międzynarodowe wykłady na temat aspektów chirurgicznych i protetycznych stomatologicznego leczenia implantologicznego.

*Przedstawione doświadczenia chirurga są prawdziwe, ale uzyskane wyniki nie zawsze muszą być typowe, reprezentatywne ani stanowić wskaźnik dla wszystkich procedur, w których wykorzystywano implanty BIOMET 3i i związane z nimi komponenty. Komponenty BIOMET 3i z powodzeniem stosowano u pacjentów, jednak w przypadku każdego systemu implantologicznego istnieją czynniki chirurgiczne i pozabiegowe, które mogą ostatecznie doprowadzić do nieprzewidywalnych skutków. Do czynników tych należą m.in. stan zdrowia pacjenta przed i po zabiegu, jakość kości, liczba procedur chirurgicznych oraz przestrzeganie zaleceń i wytycznych dotyczących zabiegów. Wobec tych zmiennych nie można przewidzieć ani zagwarantować określonych efektów ani satysfakcji pacjenta i lekarza.