Przewidywalna sterowana regeneracja kości

Biologicznie łatwiejsze jest stosowanie granulek, w których porowatości wrastać mogą naczynia krwionośne, a jeszcze lepiej, jeśli pory sąsiednich granulek łączą się ze sobą. Wydaje się, że średnica tych przestrzeni ok. 200 mikronów jest optymalna dla umożliwienia waskularyzacji i wrastania osteoblastów.

Drugą, najważniejszą z biologicznego z punktu widzenia kwestią jest stabilizacja przeszczepu. Jeśli materiał przeszczepiony będzie się przemieszczał w czasie gojenia, to nie może dojść do mineralizacji.

Ważnym pytaniem pozostaje, czy implanty mogą być wszczepione jednoczasowo z procedurą przeszczepową. To zależy od rozległości ubytku. Zawsze chodzi o to, czy implanty da się pierwotnie ustabilizować w defekcie. Jeśli nie, to ich wszczepienie musi być odroczone o 4-5 miesięcy. A jeśli tak, to wolę zaoferować wszczepienie jednoczasowe, bo lepiej dla pacjenta, aby poddany był tylko jednemu zabiegowi chirurgicznemu.

Zespół mojej kliniki także szukał sposobów zminimalizowania ryzyka odsłonięcia membrany. Mieliśmy mniej komplikacji, gdy stosowaliśmy kombinację 2 różnych membran: na zewnątrz taka, która dobrze integruje się z tkankami i płat łatwo się z nią łączy; druga – membrana z dłużej działającą funkcją zaporową od wewnątrz do pierwszej membrany.

Obchodzenie się z płatem jest także bardzo ważne i zaczyna się od momentu, gdy pełnej grubości płat zostanie odsłonięty. Cięcie tkanek miękkich zawsze powoduje krwawienie. Jeśli jest to zrobione tuż przed jego zamknięciem, to w rezultacie da mniej następowego obrzęku. Pierwszy krok zatem to postępowanie z płatem zaraz po jego uniesieniu: uruchom płat już teraz tak, abyś pokrył cały przeszczep później. Ważne, aby używać instrumentów do mikrochirurgii i odpowiednich materiałów szewnych. Bardzo cienkie nici informują, czy płat został odpowiednio spreparowany. Jeśli szwy 7-0 pociągają za bardzo za płat, to go przetną. Jeśli to się stanie oznacza, że płat został niedostatecznie przygotowany.

Mamy nadzieję, że w przyszłości producenci wprowadzą membranę, która łączy w sobie 2 potrzebne funkcje: integrację z tkankami od zewnątrz i wydłużoną funkcje bariery pod spodem. Byłoby lepiej, gdyby nie zachodziła konieczność stosowania 2 oddzielnych membran w jednej procedurze chirurgicznej. Oprócz tego, spodziewam się także dalszego postępu w dziedzinie materiałów przeszczepowych. Mogłyby one posiadać wbudowane na powierzchni proteiny zwiększające osteokondukcyjność, a także zwiększone możliwości osteoindukcyjne. Pozwoli to na lepsze i bardziej przewidywalne rezultaty sterowanej regeneracji kości.

Artykuł ukazał się w oryginale na łamach „Journal of implant and reconstructive dentistry®” 2010 Vol. 2 No. 1. Publikacja dzięki firmie Dental Depot Wasio i 3i.

Autor:
Markus B. Hürzeler, DMD, PhD
Clinical Associate Professor
University of Freiburg
Freiburg, Germany
Private Practice
Munich, Germany