DT News - Poland - Rehabilitacja przypadku hipodoncji i mikrodoncji poprzez skojarzone leczenie ortodontyczne i implantoprotetyczne

Jan Pietruski i Małgorzata Pietruska, Polska

wto. 3 lipca 2012

ratować

Wrodzone wady zębów, dotyczące ich liczby i kształtu występują w 1,6-10% populacji. Kliniczny obraz tego typu wad może manifestować się w różny sposób, odzwierciedlając różnorodność genetyczną i fenotypową. Badania genetyki molekularnej wykazały, że w rodzinach, w których występują tego rodzaju wady zmutowane są geny MSX1, PAX9 i AXIN2.

Często wady zębowe występują równolegle do innych zespołów genetycznie warunkowanych. Rehabilitacja tego rodzaju pacjentów jest zawsze wyzwaniem dla lekarza. Są to z reguły młodzi pacjenci, dla których zmiana wyglądu zębów jest niezwykle ważna, bowiem bezpośrednio przenosi się na to, w jaki sposób odbierani są w swoim środowisku. Z kolei młody wiek tych pacjentów zobowiązuje do poszukiwania takich metod terapeutycznych, które z jednej strony zapewniłyby długoczasową stabilność funkcji narządu żucia, z drugiej zaś w minimalny sposób wymagały preparacji tkanek twardych zębów. Współcześnie za najlepszy sposób uzupełnienia braku pojedynczych zębów należy uznać implant.

Przewidywalność, funkcjonalność i trwałość rekonstrukcji na implantach została wielokrotnie udowodniona na podstawie długoczasowych badań, podobnie znacznie lepsze długoczasowe rokowanie w porównaniu do klasycznych rekonstrukcji opartych na mostach. Nie zawsze jednak wybór takiego rozwiązania jest oczywisty. Pierwszym ograniczeniem jest młodociany wiek pacjentów, wymuszający często odroczenie docelowej rehabilitacji o kilka lat. Kolejny problem często utrudniający leczenie to deficyt objętości kości w miejscach planowanej implantacji wynikający ze słabszego wzrostu okolic bez zawiązków. W przypadkach hipodoncji z równolegle istniejącymi zaburzeniami kształtu i wielkości zębów, oprócz uzupełnienia brakujących zębów, uwzględnić należy także rekonstrukcje mające na celu odtworzenie prawidłowej anatomii.

W niniejszym artykule przedstawiono przypadek leczenia 18- letniej pacjentki z wrodzonym brakiem zębów: 18, 17, 14, 12, 22, 24, 27, 28, 38, 36, 35, 31, 41, 42, 47, 48 i przetrwałymi mlecznymi zębami:
53, 63, 75 i 81. Oprócz braku zębów stwierdzono szparowatość, nierówny poziom brzegów siecznych górnych siekaczy centralnych oraz ich retruzyjne ustawienie, a także nieprawidłowości kształtu większości zębów. W przednim odcinku żuchwy pomiędzy zębami 32 i 43 część zębodołowa żuchwy była bardzo wąska (Ryc. 1-6). W przebiegu leczenia należało uwzględnić:
– korektę ustawienia i pozycji zębów,
– zmianę kształtu zdeformowanych zębów,
– uzupełnienie braków zębowych,
– zapewnienie stabilnej sytuacji okluzyjnej i estetycznej,
– ograniczenie liczby i rozległości zabiegów chirurgicznych w celu zmniejszenia obciążenia i uniknięcia potencjalnego kompromisu estetycznego w odcinku przednim.

embedImagecenter("Imagecenter_1_546",546, "large");

Leczenie podzielono na następujące etapy:
1. Leczenie ortodontyczne (Ryc. 7-12): jego celem było uszeregowanie zębów, wyrównanie i zmiana wychylenia górnych siekaczy centralnych, korekta
ustawienia zębów13 i 23 w taki sposób, aby odtworzyć prawidłowe i symetryczne przestrzenie na zęby 14, 12, 22 i 24, zamknięcie szpar oraz mezjalne przesunięcie zęba 32 w celu wykorzystania go jako filaru pośredniego mostu zakotwiczonego na kłach.
2. Po zakończeniu leczenia ortodontycznego (Ryc. 13-18), przygotowano zęby 13, 11, 21, 23, 33, 31 oraz 43 pod mosty tymczasowe, pobrano wyciski pod długoczasowe mosty tymczasowe i założono natychmiastowe uzupełnienia prowizoryczne (Ryc. 19-21). Ze względu na wadę wrodzoną zęby filarowe wymagały zmiany kształtu, preparacja pod korony mogła być więc wykonana w sposób bardzo oszczędzający tkanki twarde zębów. Oprócz długoczasowych mostów tymczasowych przygotowano również akrylowe nakłady na boczne górne zęby umożliwiające zmianę przebiegu płaszczyzny okluzyjnej i podparcie w odcinkach bocznych po podniesieniu pionowego wymiaru zwarcia (Ryc. 22-26). Dzięki przetrwaniu mlecznych zębów 53 i 63 warunki kostne w ich pozycjach były dobre, co pozwoliło po ich ekstrakcji wprowadzić natychmiastowo 2 implanty (Ryc. 27-28). Ze względu na małą szerokość szczęki uzyskane poprzez leczenie ortodontyczne miejsce na zęby 14 i 24 pozwoliło na wprowadzenie wąskich implantów o średnicy 3 mm. Braki zębów 12 i 22 postanowiono uzupełnić mostami z 2 powodów: po pierwsze, niewielka uzyskana ortodontycznie przestrzeń groziłaby przy zastosowaniu implantów kompromisem estetycznym – brakiem brodawek międzyzębowych, po drugie: zarówno nieproporcjonalne siekacze centralne, jak i soplowate kły wymagały korekty kształtu. Wybór mostów całoceramicznych cementowanych adhezyjnie umożliwił oszczędną preparację i zastosowanie koron o cienkich ścianach.
3. Etap uzupełnień tymczasowych: czas wgajania implantów wykorzystano na korekty tkanek miękkich (Ryc. 29), deprogramację i określenie relacji centralnej oraz analizę funkjonalno-estetyczną (Ryc. 30-33) pozwalającą na zaplanowanie i wykonanie docelowej rekonstrukcji protetycznej w stabilnej okluzji.
4. Rekonstrukcja protetyczna: wykonanie docelowej rekonstrukcji całoceramicznej (E-max, Ivoclar Vivadent. Liechtenstein. Ryc. (34-35) cementowanej adhezyjnie umożliwiło oszczędną preparację, szczególnie istotną u młodych pacjentów. Na zdjęciach wykonanych 18 miesięcy po zacementowaniu (Ryc. 36-42) widoczna jest stabilna sytuacja zarówno z punktu widzenia funkcji, jak i estetyki.

Leczenie chirurgiczne: dr hab. Małgorzata Pietruska, leczenie protetyczne: dr n. med. Jan Pietruski, leczenie ortodontyczne: dr n. med. Adam Bielaczyc, odbudowy protetyczne: tech. dent. Piotr Górski.

Piśmiennictwo dostępne u wydawcy.

To post a reply please login or register

Powiązane artykuły

Leczenie ortodontyczne i implantoprotetyczne u pacjentów z dysplazją ektodermalną

Dysplazja ektodermalna (dysplasia ectodermalis, ectodermal dysplasia, ED, defectus ectodermalis) jest wrodzonym zespołem zaburzeń rozwojowych tkanek ...